Oei. Op deze plek zou ik een euforisch verslag van een hilarisch en belangrijk boek schrijven, maar… ik ben niet zo enthousiast over Not that kind of girl van Lena Dunham. Een egodocument met iets teveel ego, waar de lezer zich op een vreemde manier niet in herkent, hoe openhartig ook.
Girls, de serie over jonge vrouwen in New York die Lena schrijft en behoofdrolt, is vaak pijnlijk herkenbaar, vaak hilarisch en vaak tenenkrommend. Want wat is hoofdpersoon Hannah toch een egocentrisch mens met een bord voor haar kop. Het was bekend dat Hannah enigszins op de schrijfster zelf gebaseerd is, maar nu is het dan officieel…
Not that kind of girl is een lukrake verzameling van herinneringen en allerlei lijstjes en dingetjes die blijkbaar ‘typisch Lena’ zijn. Ofzo. ‘Levenslessen om (vooral niet) op te volgen’ is de ondertitel. Maar waar in dat allegaartje van anekdotes zitten de lessen?
Een recensent schreef dat Dunham zich niet echt uitspreekt maar dat je de boodschap wel tussen de regels kunt vinden. Ik had daar eigenlijk moeite mee. Ik miste juist duiding, een mening, reflectie, en inderdaad: levenslessen. Pas op de allerlaatste bladzijde komt er een levensles, en hoewel erg sentimenteel en ietwat belerend is het best een mooie. Maar daar had ik eerlijk gezegd het boek niet voor willen doorspitten.
Het stuk dat mij het meest bijbleef, en dat mijn mening over het boek het meest heeft bepaald denk ik, was hoe Lena op een avond seks had met ene Barry. Ze was daarbij onder invloed, en halverwege vond ze het condoom in de kamerplant, en toen ze Barry eruit had gegooid was ze nog dagenlang beurs. Haar vrienden zeiden later: wat naar dat je verkracht bent! Lena in de war, wij ook. Vindt ze zelf ook dat ze verkracht is, of niet? Of wil ze zeggen dat ze het niet weet? Is dat wat we nu geleerd hebben, dat je soms verkracht bent zonder dat je het weet? Ik bleef verward achter, net als de schrijfster zelf. Wat wil ze nu zeggen? Duidt het!
Inderdaad: soms is het verwarrend en weet je niet of je verkracht bent. Als dat de boodschap is, mag je die wel wat duidelijker brengen. Daar zit een levensles in. Maar als ze het jaren later aan haar vriend vertelt, over de telefoon, dan zegt die “ik wil zo graag met je neuken, er is namelijk niks veranderd”, en dat vind ik dan heel naar, maar zij niet. En daarna denkt ze dat haar eyeliner wel overal zal zitten van de emoties, en dan is dat niet zo: “Ik zie er prima uit. Ik zie eruit als mezelf.” Hoofdstukeinde. Dus? Was het zo triviaal dan?
Wat moet de lezer hier nu mee? Wat wil Lena met dit boek? Als levenslessen is het niet duidelijk genoeg, en als memoires is het niet echt boeiend. De verhalen zijn vaak triviaal en oninteressant (met “Wat er in mijn tas zit” en “Mails die ik had willen sturen” als dieptepunt). De karakters blijven plat, worden alleen beschreven in termen van hun kledingsmaak of een lekker gekke gewoonte die ze hebben. Dat alles wekt irritatie op, lijkt op subversief-willen-doen. De paginalange opsommingen van Lena’s dieet maakten mij echt boos.
Wat betekent de titel überhaupt? Not that kind of girl, oftewel: een bijzonder uniek en speciaal wezen? Het is alsof ze het alleen schreef voor zichzelf en voor haar fans, mensen die ze niet van enige relevantie of van enig inzicht hoeft te overtuigen, mensen die al vinden: dit is geen gewoon meisje.
Lena en ik zijn even oud, allebei vrouw, we vielen allebei in een gat na ons afstuderen, kennen allebei psychologische hobbels, hebben allebei nare seksuele ervaringen gehad. En toch herken ik mezelf niet in haar verhalen, niet in haar. Ondanks alles kan ik me niet met de schrijfster identificeren, terwijl ik wel de doelgroep meen te zijn. Vreemd, hoe ze zo openhartig alles op tafel lijkt te leggen en toch geen stap dichterbij komt. Het boek gaat geen relatie aan met de lezer, opent zich niet. Lena is natuurlijk ook een high society-meisje. Haar boek is bijpassend compromisloos, op een luie manier.
Ik zag een fragment van The Graham Norton Show met Lena Dunham. Hilaaarisch vond ik haar. Hilarisch en stoer en een rolmodel voor mijzelf, en als ik over haar lees dan juich ik om al haar feministische uitspraken, en Girls verslind ik ook al word ik er soms verdrietig van. Ik heb besloten dat ik Lena-fan blijf, en misschien geef ik het Engelstalige origineel nog eens een kans, maar niet binnenkort, want hoe haar boek zo’n egocentrisch irrelevant document kan zijn is mij een raadsel, en ik moet deze teleurstelling eerst laten bezinken. Boe.
Foto Lena Dunham: Fortune Live Media
nietinmijnpretpark 