Ik dobberde rustig wat rond in mijn badkuip, helemaal in gedachten verzonken. Die gedachten waren op dat moment het runnen van een imaginair feeënrijk als een goedaardige tovenares ergens in een verlaten hoekje (misschien een gaatje) van mijn verbeelding. Ik werd bruusk onderbroken door de herinnering aan werkgerelateerde feestelijkheden enkele weken in de toekomst, en van daaruit verkende ik in mijn hoofd het idee een verrukkelijk lekkere collega te pakken tegen de deur van een (niet al te) pas geschilderd toilet in ons gloednieuwe hoofdkantoor, waar een samenraapsel van jonge, knappe professionals wijn nippen en het gebouw dopen in een zweterige mix van keiharde seksuele spanning en geveinsd fatsoen.
Plots werd ik me pijnlijk bewust van de moeite die seks mij kost. Ik dacht: als ik rekening zou houden met de kans op een beetje neuktijd op zo’n event, zou de voorbereiding me niet enkel veel meer tijd kosten, ik zou ook met een beduidende tijdelijke verhoging van kopzorgen door het leven wandelen. Het is geen geheim dat ik nogal een feminist ben, wat in theorie betekent dat ik lichaamshaar totaal normaal en helemaal niet degoutant vind, en dat ik van mening ben dat er inherent niets onaantrekkelijk is aan mollig wezen. Ik heb wel eens ongeplande seks gehad onder precies die omstandigheden: mollig en harig. En raad eens? Superseks, en het kon mijn bedpartner geen ene moer schelen.
Wanneer ik echter op voorhand rekening hou met de kans op vrijerij, móet ik urenlang mijn benen, oksels en schaamhaar scheren, mijn wenkbrauwen epileren, hier en daar een verdwaald donker haar verwijderen op mijn borst en mijn kin, precies dat ondergoed uitkiezen dat mijn non-conformisme aan het ideale lichaam zo veel mogelijk minimaliseert, maar dat verder ook nog mooi is, want de schaamte van bomma-onderbroeken is uiteraard ondraaglijk. Ik zou meer tijd spenderen aan mijn make-up en hoe ervoor te zorgen dat die niet gaat uitlopen of vlekken middenin al die hete actie.
Ik zou me zorgen maken over cellulitis, over die cyste op mijn dij, door dat ingegroeide haartje, die je zowel kan zien als voelen. Ik zou me zorgen maken over mijn beha uitdoen, want rondlopen met een F-cup betekent dat mijn borsten niet van het type zijn dat fier rechtop of zelfs maar enigszins in positie blijven zonder. Ik zou me zorgen maken over hoe mijn vagina eruitziet, over hoe strak ze is, de geur en de smaak ervan.. Want ik weet dat mijn vagina normaal is, maar mijn hemel, weet jij dat ook?
Ik maak me zorgen over geen orgasmes krijgen. Niet omdat ik per se moet en zal klaarkomen, maar omdat ik bang ben dat jij dan het gevoel hebt dat je hebt gefaald. Dat voor jou alles om die paar seconden draait. Dat je mij zal kwalijk nemen dat ik niet kan klaarkomen. Dat je me zal willen “fiksen”. Ik zou me zorgen maken over grenzen en over hoe het voor mij niet altijd makkelijk is die te stellen. Ik zou me zorgen maken dat jij misschien denkt dat het helpen bepalen van de grenzen binnen onze gezamenlijke ervaring, niet jouw verantwoordelijkheid is.
En dan, op een moment als dit, denk ik dat ik misschien wel liever nooit meer neuk, want de cultuur waarin ik ben opgegroeid en de daaraan gerelateerde regels en verwachtingen, maken het absoluut verschrikkelijk.
Daar, een handjevol van mijn onzekerheden. Wil jij misschien de jouwe kwijt?
nietinmijnpretpark 
Goh, mij is vooral opgevallen dat ons ingedramd wordt van kleins af aan: ‘Sex = geslachtsgemeenschap = piemel in vagina steken’. Alle rest is ‘voorspel’, ‘opwarming’ en ‘naspel’. Hallelujah, met deze definitie is de man ‘de actieve’ en de vrouw ‘de passieve’ (‘hij steekt zijn piemel erin’) plus dat de sex dan gelinkt is aan voortplanting.
Wat je schreef over ‘jezelf klaarmaken voor een kans op sex’: alle voorbereiding die een vrouw hoort te doen, is deels afkomstig vanuit het feit dat de (mannen)maatschappij met het vrouwelijk lichaam geen blijf weet en het steeds maar (en meer!) controleert en deels de beauty-industrie, die aan die onzekerheid bakken geld verdient. Ik heb niks tegen verzorging en make-up, doch wat is de reden dat we zoveel smeren en geld eraan spenderen en zoveel energie investeren om gewicht te verliezen? Als vrouw internaliseren we zoveel onzekerheid op dit gebied, het is niet makkelijk om er ‘vanaf’ te geraken. Een man is vaak ook onzeker en kan ook veel tijd aan ‘voorbereidende activiteiten’ spenderen, doch heeft steeds de maatschappelijke toestemming als een sloddervos door het leven te gaan indien hij succesvol op werkgebied is. Ik denk dat mannen ook wat vrezen om wat je als vrouw vind van zijn piemel, borstkast,…
Enfin, in een maatschappij waarin je constant om de oren geslagen wordt met de ‘perfecte mal voor een vrouw’, is het niet makkelijk jezelf te blijven.
Keypoint here is een man te vinden, voor even of voor langer, die dit allemaal niet uitmaakt… ze zijn volgens mij dun bezaaid…
Wat een enorm mooi blog!
Fantastisch dat je dat zo goed verwoord.
Wij (vrouwen) hebben zoveel muizenissen. Ik ben er inmiddels achter dat ook mannen dit soort zorgen hebben. Prestatiedruk..funest! Misschien fijn om te weten dat we hier allemaal last van hebben. Knuffel!
Wow, dank je voor deze blog! Ik voel me absoluut net hetzelfde. Op den duur is er zoveel voorbereidingswerk aan seks dat het zijn spontaniteit volledig verliest. Want ik heb wel degelijk al meegemaakt dat ik achteraf van vrienden van zijn vrienden hoor “dat het raar is dat ik me niet scheer elke keer dat ik uitga”.
Zo zo zo herkenbaar.
Omdat ik me zo onzeker voel wanneer ik al die voorbereidingen níet doe, geloof ik op den duur dat ik dat ‘mooi maken’ voor mezelf doe. Aja, want anders voel ik me slecht. ” En uiteindelijk is dat toch leuk, je mooi maken?” Het waarom daarvan negeer ik dan maar voor het gemak.
Het zou zo niet hoeven zijn.
ik wordt stil als ik dit lees.
Het is misschien niet erger als al de horror verhalen, maar wel spijtig dat we een wereld hebben waar als er twee mensen vrijen, dat er dan (minstens) één van de twee partijen zich zorgen aan het maken is.
Ik probeer me voor de geest te halen of ik me als man ooit heb geërgerd aan een van de dingen waar je je zorgen over maakt. Ik denk het niet. En ja ik weet dat je daar waarschijnlijk niets aan hebt om dat te horen.
En ik begrijp dat je zorgen maakt, de wereld waar we in leven, maakt dat jij dat samen met vele anderen (zowel mannen als vrouwen) zich afvraagt.
Ik heb geen idee wat mijn ouders gedaan hebben dat ik het niet bij mezelf afvraag of me niet ergerde aan mijn partners, maar ik hoop dat ik het op tijd weet om mijn kinderen dit te leren.
En ja ik herken in je verhaal minstens één (ex) partner, en vraag me af hoe kan ik dit als partner, dit meer bespreekbaar maken zodat je je minder zorgen (en voorbereiding ) moet maken.
Fijne comment, Yves. Bedankt. Ik ben blij bevestiging te lezen dat er heus mannen zijn die zich niet aan die dingen storen. Maar het zit in ons hoofd. Door de media, de publieke opinie, de voorbeelden die we tegenkwamen die daar wel een punt van maakten, die sociocultureel ingebakken norm van perfectie. Ik denk dat de beste piste mensen als jij zijn, niet bang van bewustmaking en bereid aan te nemen dat het probleem er is, niet te beroerd om in hun eigen doen en laten hun steentje bij te dragen aan verandering. Dus merci, en doe zo voort.