Dit is mijn lijf! #wijoverdrijvenniet

Gastbijdrage van Jolien Voorspoels.

De maat is vol, weeral, voor de ontelbaarste keer. Waarom blijft het me steeds verbazen dat ik dit in 2015 nog moet schrijven?

We zijn zogenaamde truttebollen, zeuren, feminazis, … waarvan onze ‘klaagzang’ blijft hangen, eindeloos in repeat. Wel, misschien is dat omdat deze plaat genegeerd wordt, goedgepraat, opnieuw en opnieuw. Internationale Vrouwendag is blijkbaar omgedoopt tot de pilootaflevering van Sexism: they daily story: part 100000... En natuurlijk staan onze zogenaamde kwaliteitskranten en tijdschriften op de eerste rij om hiervoor een platform te bieden. Ik ga hen niet linken, maar twee oudere, blanke mannen vonden het tijd om ons toch nog eens te informeren dat hoffelijkheid geen schande is, net zoals een ‘complimentje’ nu en dan, terwijl ze nostalgisch terugblikken op dienen gouden, ouden tijd. Een taalspelletje dat een eindeloos scala aan ervaringen van vrouwen negeert, op een hoop smijt en samenbrengt in een ‘compliment’. Want zo kan je ineens een stilte opleggen, wanthey, heb jij iets tegen complimenten? Dat is de stem van de zalm die vandaag tegen de stroom zwemt…

Mannelijke stemmen die blijkbaar meer weten over de dagelijkse ervaringen van vrouwen, dan deze vrouwen zelf. Nog steeds wordt ons het zwijgen opgelegd, nog steeds worden vrouwelijke stemmen niet au sérieux genomen als ze vertellen over hun EIGEN leven en lichaam, in al hun diversiteit. Neen, ze voelen zich persoonlijk aangevallen en willen liever de ervaringen afbreken dan deze ter harte te nemen en zich van hun beste kant te tonen. Die “beste kant”, die ze zo graag bejubelen in hun opiniestukken en als vrijgeleide dient om ons te betuttelen.

Boodschap van algemeen nut: als je de vrouwen in je leven, zijnde persoonlijke relaties en onbekende passanten, met respect behandelt en nooit objectificeert, dan hoort u zich inderdaad niet persoonlijk aangesproken te voelen. Maar u moet geen staande ovatie verwachten en al zeker niet in het wild gaan rondstampen over hoe goed je niet bent en hoe verkeerd we zijn met onze eigen ervaringen. Want dan heb je dat respect al meteen gebroken. Gebruik je bewustzijn liever om de bestaande stemmen te steunen, te versterken. Spreek mensen in je omgeving aan wanneer je zelf getuige bent van zulke intimidatie. Laat dit niet gedijen! Geloof ons maar, dit is een probleem. Een zogenaamd “compliment” is al snel een slippery slope. Vrouwen zijn dus niet nodeloos op hun hoede, aangezien het nooit duidelijk is wat er kan volgen op gefluit, aanspreking, afwijzing hiervan, … Daarom is het belangrijk om een halt toe te roepen, nog voor de slippery slope in gang gezet kan worden.

Wij overdrijven niet, wij zwijgen niet. Dit is mijn lijf en seksuele intimidatie is geen “compliment”!

Terwijl verhalen al jaren verteld en gedeeld worden voor zij die hun ogen en oren open houden, dit is nog niet genoeg.

Daarom blijven we delen, zie de verhalen hieronder van Romina, Yasmine, Annebeth, Amelia, Inke en zovele anderen.

Deel, vertel, spreek erover met je vrienden en familie, weet dat het nooit jouw schuld is en dat het in alle vormen voor komt.

Elke vrouw is anders en daarom is ook elk verhaal anders. Vaak gaat seksisme namelijk ook nog eens hand in hand met holebifobie, transfobie, racisme, economische ongelijkheid, body-shaming, …

Hierbij deel ik alvast enkele van mijn verhalen. Dat er nog vele #wijoverdrijvenniet verhalen gedeeld mogen worden, in tekst, vers, tekening, …

Februari 2015. Na een werkmeeting besluit ik nog alleen van Parijs te genieten alvorens de Thalys naar huis te nemen. Een Fransman besluit me te ondervragen over waar ik heen ga en benadrukt hoe sympathiek hij de Belgen wel niet vindt. Hij torent enorm boven mij uit en ik ben nog te beleefd in mijn Frans om veel te zeggen en te vragen om me alleen te laten. Na nog geen paar zinnen besluit hij om mij twee kussen op de wangen te geven, alsof hij een kennis is! Ik deins achteruit, maar kan niet meteen op een Franse reactie komen. Waarop hij al lachend zegt: “A oui, je suis grand, hein”. Ik stop een beetje verder op een hoek en hij laat me eindelijk alleen. Erna blijf ik constant over mijn schouders kijken.

 

Eind juli 2014 fietste ik langs de Verlorenkost richting Blandijn wanneer uit een passerende auto “Move it, bitch!” geroepen werd. Puffend en in shock stak ik mijn middelvinger in de lucht. Vaak ben ik te verbluft door de situatie om te reageren, maar deze keer had ik ‘geluk’. Ze stonden voor een rood licht, waarop ik in hun open raam ben beginnen roepen dat zulk gedrag allesbehalve respectvol is. Zei een van hen nog doodleuk: “Je zag er zo vermoeid uit op je fiets.” Waarop ik nog een laatste maal tierde dat “Move it, bitch” niet aanmoedigend is en “Echt niet gepast! Echt niet!”. Als ik eraan terug denk, borrelt de woede weer op, wat bezielt hen toch?!

 

Ergens in 2010/2011. Mijn vriend en ik lopen hand in hand in onze buurt over de straat. Een man vindt het blijkbaar nodig om van de overkant te roepen naar mijn vriend: “Hou ze maar goed vast, voor je het weet, ben je haar kwijt.” Zijn tastende hand in zijn kruis moest zijn vettige intonatie en boodschap nog extra benadrukken. Blijkbaar ben ik niet enkel een wandelend, seksueel object. Neen, ik ben ook nog eens van mijn vriend en blijkbaar zou het meer een probleem zijn voor hem, dan voor mij wanneer een andere man aan mij zou komen.

 

Eind 2011, ik krijg enige tijd van een onbekend nummer seksuele ‘uitnodigingen’. Hij wil een trio, lapdance in mijn studentenkringlint, … Ik moet hem meermaals bevestigen dat ik hem niet ken, nooit mijn nummer heb gegeven en dat ik er de politie zou kunnen bijhalen.

 

Niet getelde uitgaanservaringen over de jaren heen: neen, mijn dansende poep is er niet voor jou om in te knijpen. Hierbij heb ik al te veel mijn beste ellebogenwerk mogen bovenhalen.

 

Toen ik 15 of 16 was en gids bij de scouts gingen we zoals gewoonlijk in de winter schaatsen met de groep. Ik droeg altijd met veel plezier mijn groene uniformrok en toen ook met een paar panty’s voor de koude. We fietsten langs het Heiken waar veel minder autoverkeer is maar wel veel fietsers. Ineens steekt een grote groep wielrenners ons voorbij en slaat een van hen op mijn poep! Even snel als ze kwamen aangereden waren ze weer weg en ik was gewoon zo verschoten dat ik niet op tijd kon reageren. Een van mijn leiders reageerde al “lachend”: Je moet maar geen korte rok dragen, hé. Waarop ik nog met trots reageerde dat ik tenminste mijn uniform droeg! Maar eigenlijk doet en deed het er niet toe wat ik draag/droeg, waar haalt iemand het idee vandaan in de vlucht iemands poep te slaan! Ik irriteer me nog steeds aan wielertoeristen of een “Sagannetje” doen. En de reactie van mijn leider die er waarschijnlijk ondoordacht uitkwam, toont enkel maar hoe de victim-blaming vastgeroest is in onze maatschappij zonder dat de meesten het beseffen!

We zijn niet alleen:

http://www.bigcitylife.be/2015/03/19/een-bloemlezing-uit-mijn-collectie-wijoverdrijvenniet/

http://www.thespectacularreality.com/2015/03/19/wij-overdrijven-niet/

http://stylingdutchman.blogspot.be/2015/03/meer-dan-een-complimentje.html?m=1

http://ameliajane.net/2015/03/18/ik-ben-juffrouw-truttenbol/

http://charliemag.be/wereld/de-intimiteit-voorbij/

http://nietinmijnpretpark.freeforums.net/board/9/alledaags-seksisme

http://gent.ihollaback.org/

http://brussels.ihollaback.org/