Ik besloot gisteravond dat ik veel zou delen. Nu zit ik hier, handen meer zwevend boven mijn toetsenbord dan dat mijn vingers de letters raken, leeg en verloren. Hoeveel beelden, ideeën en sterke argumenten ik ook in mijn hoofd had toen ik op mijn oprit bij de gewoontelijke avondsigaret dacht “Ja. Ja, ja, JA!”, ik ben bevroren, zoals zo vaak wanneer het aankomt op de waarheid.
Ik vind beschrijven wat ik heb meegemaakt, heel makkelijk. Ik heb niet de minste moeite te vertellen hoe een medestudent me aanrandde onder mijn douche nadat ik terugkwam van een avondje aangeschoten stappen. Dat hij opeens in de open deur naar me stond te kijken en ik me omdraaide om mijn lijf te verstoppen, maar geen woord kon uitbrengen. Dat hij zich uitkleedde en erbij kwam staan, en dat zijn handen mijn hele lichaam hebben aangeraakt, en ik kon geen woord uitbrengen.
Ik heb er geen moeite mee te zeggen dat ik als veertienjarige puber op mijn vioolkas iets met “fuck” geschreven had, want zo rebels was ik wel, en dat er een hele busreis van anderhalf uur lang 5 jongens om me heen zaten die dat gezien hadden. Dat ze anderhalf uur lang vragen stelden over of ik nog maagd was, mijn vagina, mijn favoriete seksstandje. Dat ze anderhalf uur lang vertelden wat ze met mij wilden uitsteken, en ik mijn viool op schoot en voor mijn borsten geklemd hield en ze daardoor gelukkig enkel mijn armen en gezicht aanraakten, en dat de bus verder leeg was, en die buschauffeur niks merkte, of misschien gewoon niets wilde zeggen.
Waar ik moeite mee heb, is zeggen wat dat met mij doet. Want de wereld heeft bewezen, telkens opnieuw, dat ik dan overdrijf en me aanstel. Dat ik er wel om gevraagd zal hebben. In het beste geval, dat het inderdaad kut is, maar dat zoiets nu eenmaal gebeurt en het niet zo onoverkomelijk is. Ik heb er moeite mee, telkens wanneer de wereld veronderstelt dat met zulke dingen wel te leven valt. Dat je daar relatief snel overheen komt, dat je daar niets aan over houdt.
Ik heb er moeite mee dat ik zelf besef dat wanneer ik werd verkracht, dat misschien niet was gebeurd als ik door jarenlange schuine opmerkingen, ongewenste aanrakingen, intimidatie… al niet zo klein, bang en getraumatiseerd was geweest. Los van het feit dat zoiets altijd enkel de schuld is van de dader, ik weet voor míjn situatie héél erg zeker dat de kans reëel is dat die dingen mij niet waren overkomen als de voorbije jaren mij niet hadden geconditioneerd zwijgzaam te ondergaan dat ik als meisje nu eenmaal met regelmaat als een object, als seksspeelgoed, als een wandelende kut behandeld zou worden. Want dat gebeurde. En de wereld leerde mij, als ze niet zo ver gingen het weg te lachen en toe te juichen, minstens dat dat nu eenmaal was hoe de dingen waren. Ik had het maar te aanvaarden, zo voelt dat nog steeds.
Ik heb er moeite mee dat mensen een arbitraire lijn willen trekken vanaf waar seksueel grensoverschrijdend gedrag in hun opinie die naam mag dragen, of ernstig genoeg is om je mond over open te mogen doen. Ik heb er moeite mee dat de maatschappij niet lijkt te begrijpen dat zulk gedrag zich situeert op een spectrum, en zo ook de reacties erop. Ik heb er moeite mee dat ik niet eerlijk kan zeggen dat ik mij gereduceerd voel tot mijn tieten, dat ik mij niet gerespecteerd voel in mijn tijd, ruimte, autonomie…, dat ik het echt tot aan de maan kotsbeu ben in mijn dagdagelijkse doen en laten zonder keuze gestoord te worden door het gefluit en het op straat aangesproken worden door mannen, zonder dat één of andere buitenstaander mij dicteert dat dat maar complimentjes zijn, dat niet problematisch is, en ik mij daar niet over mag aanstellen. Ik ben geen hond. Als ik aan een voorbijganger de weg wil vragen, roep ik dat ook niet als die toevallig voor mijn neus passeert. Dat vinden we namelijk collectief onbeleefd, of minstens een beetje raar. Je vraagt mensen minstens of je, “excuseer”, misschien even iets mag vragen. Het is wel zo netjes om wildvreemden die op straat hun dagelijkse gang gaan, de keuze te geven of je hen daarin mag storen. Grenzen respecteren, heet dat. Ik snap niet goed waarom het dan niet opeens een flagrant negeren van mijn grenzen en inspraak in de situatie is om mij plotsklaps een waardeoordeel over mijn uiterlijk mee te delen, zonder enige aanleiding.
“Excuseer juffrouw”. Dan kan ik opkijken en jou, doordat ik wacht en vragend glimlach, aangeven dat het oké is mijn tijd te benutten. “Mag ik eventjes opmerken dat ik vind dat je er erg leuk uitziet?” Graag met een glimlach. Grote kans dat ik dan vriendelijk dankjewel zeg. Waarschijnlijk loop ik dan meteen door, laat me dan ook met rust. Als ik niet meteen doorloop, kan je het zelfs wagen voor te stellen een keer koffie te gaan drinken, als dat je zou interesseren. Als ik dan ja zeg heb jij veel geluk, en als ik nee zeg, hoor ik graag “oké, geen probleem. Fijne dag nog!” En jij ook, een heel fijne dag zelfs.
Moeilijk is dat niet, maar blijkbaar hebben veel mannen dáár moeite mee. Met wat? Met de effort eerst even te checken of iemand er wel van gediend is midden op straat opeens opgeëist te worden? Laat me duidelijk stellen dat ik dat dus COMPLEET belachelijk vind, heren. Geef mij gerust complimentjes, maar doe het godverdomme met fatsoen en een beetje begrip voor het feit dat ik niet in openbare ruimtes rondhots omdat ik mij verveel en hoop van de ene seconde op de andere, zonder gangbare conversation starter tussen vreemden, uit die verveling weggerukt te worden. Neen. Zijn er vrouwen die daar niet per se graten in zien? Tuurlijk. Maar we zijn met genoeg opdat het misschien eens tijd is het risico niet te lopen onze dag te verzieken met je onwil om twee woorden extra uit te brengen en je ego al Freudiaanserwijs je Id een beetje te laten intomen voor je je tong haar werk laat doen.
Waar ik nog veel meer moeite mee heb, is het gebrek aan erkenning van de context die al dat gefluit en die “complimentjes” voor vrouwen misschien extra problematisch maken. Objectivering nog daar gelaten. Ik werd verkracht. Heel wat vrouwen werden verkracht. Maar ook vrouwen die aangerand werden, bedreigd, achtervolgd, in elkaar geslagen,… dragen die ervaring mee. Ik bevind mij in een oceaan van vrouwen die kunnen beamen dat ook gefluit en “amai, jij bent knap” kan ontaarden in beangstigende en gevaarlijke situaties. Een oceaan van vrouwen die door de herinneringen die ze meedragen, een ongelooflijk vies onbehagen voelen als een wildvreemde hun lijf ongevraagd hardop keurt. Kan je misschien uit je eigen nauwe wereldje stappen en niet het feit dat je een pruillip wil trekken omdat je niet in de wildeweg commentaar mag roepen naar volslagen onbekenden, boven het welzijn en de grenzen van die vrouwen stellen? Bedánkt zeg.
Ik ben het beu. Ik ben het spuug-fucking-zat, dat ik nog stééds niet kan praten over wat mij overkomt, dat ik nog steeds niet kan spreken over de ervaring van vrouwen als groep, zonder dat iemand het vingertje opsteekt en zegt “JAMAAR! Mannen maken dat ook mee.” En “JAMAAR! Niet álle mannen doen dat.” En “JAMAAR! Vrouwen zijn ook niet heilig.”
Echt, voor eens en altijd: NOBODY CLAIMED THAT. Ik heb niet gezegd dat alle mannen dat doen, en de meeste anderen ook niet. En als iemand tegen mij zegt “alle mannen zijn zwijnen”, ben ik de eerste om daar boos over te worden. Ik heb niet ontkend dat mannen hier geen slachtoffer van zijn, en ik ben de éérste om te protesteren als iemand zegt dat mannen zoiets niet kunnen meemaken of dat toch alleen maar tof vinden. Ik zal ook de eerste zijn om vrouwen die grenzen overschrijden terecht te wijzen. Sterker: ik heb zelf wel eens mensen hun grenzen overschreden. I’m not fucking perfect en idiote ideeën over dat mannen toch altijd willen neuken en dat míjn beleving de énige beleving was, waren mij echt niet vreemd. Weet je wat je dan doet? Je luistert. Je leert. Je bied je excuses aan.
Dus serieus, kunnen we eens beginnen zorgen dat wij vrijuit ons verhaal kunnen doen zonder daar eindeloze disclaimers aan te moeten plakken? Dat is vermoeiend en het leidt af van onze ervaringen en het probleem dat we graag samen willen aankaarten. En hey gasten, tip: voel je vrij om OOK je verhaal te doen, weliswaar zonder op dat van ons te kakken. Mannen vertellen mij wel eens over dat ze misbruikt zijn. Mijn reactie is dan niet “jamaar, ik ook hoor. En wist je dat vrouwen dat veel vaker meemaken? Dat is veel erger. Waarom hebben we het daar niet over? Waarom vertel je alleen maar over JOU? Waarom betrek je míjn trauma niet in je relaas over de problematiek die je wil aankaarten? Nou?”
Hou. Op. Ik word er doodziek van. Doodziek van de schaamte, het schuldgevoel, de miskenning, de verwijten, de ridiculisering, de minimalisering, het overroepen worden door voornamelijk bepaalde mannen die blijkbaar vinden dat elke discussie die hun deel van het issue niet expliciet vermeldt, die niet over hén gaat, een verkeerde, overbodige, partijdige discussie is. Wel, je ne m’excuse pas. Ik wilde voor één keer eens mijn verhaal doen en gehoor krijgen. Here I am, disclaimers in het rond gooiend dat het een lieve lust is, omdat ik, en wij allemaal, tevoren goed genoeg weten dat een of andere pipo zal komen langshuppelen om er ons met de neus op te drukken dat we egocentrische teven zijn als we na het delen van ons eigen trauma, ook niet eventjes obligatoir neuzelen over elk ander mogelijk issue en elke andere mogelijke groep benadeelden.
Hou. Op. Want mijn ruggengraat is van staal, maar hieraan, hieraan ga ik kapot.
nietinmijnpretpark 