The Scandalous Lady W (2015): regie Sheree Folkson; script David Eldridge en Hallie Rubenhold (boek); met Natalie Dormer, Aneurin Barnard, Shaun Evans
SPOILER: in deze bespreking wordt het plot bekendgemaakt.
V.ln.r.: Aneurin Barnard als George Bisset, Natalie Dormer als Seymour Worsley, Shaun Evans as Richard Worsley.
Toen ik zag dat er een film zou uitkomen over een vrijgevochten vrouw in de achttiende eeuw met Natalie Dormer in de hoofdrol, wilde ik ‘m zo snel mogelijk zien. Sinds ik haar in Game of Thrones zag in de rol van de politiek bewuste en tegelijk sensuele Margaery Tyrell, ben ik helemaal fan. Dormer staat er dan ook om bekend haar rollen heel serieus te nemen en geen lege vrouwelijke personages te willen spelen. Dat blijkt ook in deze televisiefilm.
Hoewel in recensies beschreven als ‘racy’ (pikant), komt Lady Seymour Worsley eerder levendig en ook wel wat berekenend over. In een bijna naturalistische stijl, met sobere scènes waarbij de nadruk op de dialoog ligt, wordt het verhaal beschreven van een rijk meisje van adel, dat op haar zeventiende trouwt met een Richard Worsley, wiens donkere kant ze te laat ontdekt. Na enkele keren seks met haar te hebben gehad, vraagt bij of hij haar mag begluren door het sleutelgat terwijl ze seks heeft met een van zijn vrienden. Eerst weigert ze, maar wanneer ze voor preuts wordt uitgemaakt, geeft ze toch toe. Ze houdt immers van hem, en wilt hem plezieren op welke manier dan ook. Dit gebeurt nogmaals met een andere man, en nogmaals en nogmaals.
Een paar jaar later ontmoet het koppel George Bisset tijdens een feest. Ook met hem laat Richard zijn vrouw seks hebben, maar deze keer is het duidelijk dat Seymour er oprecht van geniet. En dat ontglipt aan Richard’s aandacht: hij heeft niet door dat Symour en George mentaal en emotioneel naar elkaar toe groeien. Wanneer ze samen weglopen, wordt hij woedend. Hij probeert Seymour te overhalen terug te komen, door haar te zeggen dat ze enkel zo haar dochtertje kan weerzien, maar Seymour weigert. Uiteindelijk klaagt Richard George aan voor schaking en eist een vergoeding van 20.000 pond. En dan wordt het spannend. George kan zo’n grote som onmogelijk betalen. De logische keuze in die periode zou zijn om de affaire toe te geven om de dwangsom te verlagen. Maar Seymour zou dan weer met Richard moeten gaan samenleven en dat ziet ze absoluut niet zitten. Samen met George kiest ze er dan ook voor om hun juridische verdediging te laten bestaan uit de bewering “ik ben geen 20,000 pond waard, want ik heb al met 27 mannen seks gehad – onder het toeziend oog van mijn echtgenoot dan nog wel”. Op briljante wijze keert ze zo de patriarchale wetgeving in haar voordeel en ontsnapt ze aan de straf: Richard had volgens de rechter slechts recht op 1 shilling. Dit verhaal wordt in de film tot leven gebracht door een vermenging van flashbacks met flash-forwards, wat de spanning houdt in wat anders een vrij droog relaas zou geweest zijn. De rococo-interieurs zorgen voor een ietwat koele en afstandelijke sfeer, die de vastberadenheid van zowel Richard als Seymour in de verf zetten.
Hoewel ze door haar onverwachte zet de bevolking van Engeland op haar hand krijgt, is de rest van Seymours leven geen rozengeur en maneschijn: Richard weigert zich wettelijk van haar te laten scheiden, waar zij dan op haar beurt van profiteert door op zijn kosten allerlei uitgaven te maken. Na enkele jaren kondigt George aan dat hij niet meer van haar houdt. Richard draagt Seymour dan op om naar Frankrijk te trekken, waar ze op zijn kosten een bescheiden leven kan leiden, ver weg van waar ze de mensen herinnert aan de schande die ze hem heeft aangedaan.
Seymour wordt niet noodzakelijk afgebeeld als aardige vrouw, maar als een normaal persoon met goede en slechte kanten. Haar keuzes maken duidelijk dat ze intelligent is en inzicht heeft in de samenleving. Is ze een feministe avant la lettre? Het woord en het concept waren toen nog niet uitgevonden en Dormer zegt: “to call her a woman ahead of her time isn’t really right. She was a woman very much of her time. She was just able to manipulate a very difficult situation.” Voor Hallie Rubenhold, op wiens boek de film is gebaseerd, is iemand pas feminist wanneer die niet enkel ijvert voor het eigen goed, maar ook voor dat van anderen. Seymour past dus niet in die categorie. Persoonlijk vind ik dat echter niet zo belangrijk. De focus van het verhaal op de praktische en sociale moeilijkheden waar vrouwen in de achttiende eeuw mee te maken kregen, is duidelijk feministisch. Dat heeft meer merite dan de aard van het hoofdpersonage.
Voor meer over de film zie de volgende artikels:
nietinmijnpretpark 