Papa ploetert niet

Enkel wie de afgelopen week op een onbewoond eiland zonder wifi zat kon ontsnappen aan het zoveelste rondje bekentenissen van ploetermoeders. Je kunt er ondertussen bijna je biologische klok op gelijk zetten, maar met het vallen van het blad en het korten van de dagen valt er wel één of andere middenklasse moeder van die onbestaande roze wolk af. Een noodkreet volgt, die dan wordt geëchood door een koor van andere moederstemmen. Er zijn natuurlijk variaties, elk vogeltje zingt zoals het gebekt is. De ene mama noemt haar kinderen al eens liefkozend ‘fuckers’, de andere mama vindt dat weer niet kunnen. De ene moeder heeft dringend nood aan tijd voor zichzelf, een andere moeder vindt dat kinderen altijd op de eerste plaats horen te komen. Voor je het goed en wel beseft lijkt er onenigheid te ontstaan in het mama-kamp en klinken de stemmen van het koor lelijk en dissonant. Terwijl al die moeders eigenlijk hetzelfde zeggen: de stress van de dubbele shift (ik schreef eerst shit, en zo verkeerd lijkt dat eigenlijk niet) is eigenlijk te groot. Voor wie de term niet kent: in 1989 werd het boek ‘The Second Shift’ gepubliceerd dat gaat over het huishoudelijk werk dat voor nogal wat vrouwen op hen wacht na het ‘echte’ of ‘betaalde’ werk.

Tweede vaststelling: vaders blijven in dit debat uitblinken door afwezigheid. Papa ploetert niet. En dat hoeft niet eens zo te verwonderen, want zoals het tien dagen geleden ongeveer in alle kranten te lezen stond: mannen hebben gemiddeld 6 uur per week meer vrije tijd dan vrouwen. Mannen besteden natuurlijk wel meer tijd aan Echte, Belangrijke en dus Beter Betaalde Arbeid. Vrouwen doen het huishouden, voeden de kinderen op, doen aan mantelzorg en oh ja, hebben daarnaast ook nog een job. Het eindresultaat van deze rekening? Mannen verdienen meer én hebben ook nog eens meer vrije tijd. Ik weet wel wie er aan het langste eind trekt.

Het lijkt mannen ook niet echt te interesseren, het hele ploeterdebat. Over de boerkini-ban werd op Twitter (waar naar men zegt de intellectuele elite van dit land zich zou verbergen) dagenlang nog driftig gedebatteerd, vooral door mannen. Over de fuckertjes van Siska Schoeters en de andere ploetermoeders? Bwoa. Als er al eens een vader is die zich wil roeren, dan toch vooral om te zeggen dat hij wel eens een hemd strijkt of ’s nachts al eens zijn bed uitkomt. En verder is er voetbal.

Wat dit soort stro-vuurtjes ons vooral leert is dat opvoeden en zorgen in 2015 nog altijd een vrouwelijke aangelegenheid is. En we zijn in elk geval flink op weg naar een status quo voor de volgende generatie ouders: tienermeisjes doen nu al 2 uur per week meer huishoudelijk werk dan hun broers. Jong geleerd is oud gedaan.

Verandert er dan niets? Toch wel, maar het blijft een processie van Echternach. Mannen hebben nu al recht op 10 dagen vaderschapsverlof, maar in nogal wat bedrijven wordt er druk uitgeoefend om deze niet allemaal na elkaar op te nemen. Er zou maar eens een project niet opgeleverd kunnen worden of een vergadering in het water kunnen vallen. En een vader die het werk vroeger verlaat om een ziek kind op school of crèche op te halen wordt in niet weinig gevallen gecounterd met de vraag of er geen mevrouw is die dat voor haar rekening kan nemen.

Dus ja, zolang het vanzelfsprekend blijft dat vader voluit gaat voor een carrière, zelfontplooiing en fijne hobbies en moeder ondertussen de kinderen grootbrengt, de was en de plas doet én daarbij ook nog eens uit werken gaat, dan zullen krantenkolommen met de regelmaat van de klok gevuld blijven met stukjes van vrouwen voor wie het allemaal even te veel wordt.